Հին նոր տարին յուրահատուկ տոն է, որը խորհրդանշում է անցյալի և ապագայի կապը։ Այն մեզ հնարավորություն է տալիս մի պահ կանգ առնել, վերլուծել անցած տարին, շնորհակալ լինել հաղթահարած դժվարությունների համար և նոր հույսերով ու պայքարի առավելագույն մղումով առաջ շարժվել։

Օրինակ, ինչպե՞ս ՀՀ քաղաքացին կարող է խաղաղ ապրել ադրբեջանական, ենթադրենք` SOCAR նավթային ընկերության հետ, եթե այդ նույն քաղաքացու խաղաղ ապրուստն անհամատեղելի է հայկական Telcell-ի, Nairi Insurance / Նաիրի Ինշուրանս-ի, Inecobank CJSC և մնացած բանկերի հետ: Ավելին` ինչպե՞ս խաղաղ գոյատևել, ենթադրենք` Եվլախի քաղաքապետարանի հետ, եթե Երևանի քաղաքապետարան-ը թշնամաբար է տրամադրված երևանցու նկատմամբ, իսկ քաղաքապետի հայրը մի քանի տասնյակ հազար քաղաքացիներին «օպելով համբալ է» անվանում:

Մեզանում շատացել են անհատները, ովքեր, իրենք իրենց բոլորից վեր դասելով, լծվել են հայ մարդուն, ամբողջ հայ ժողովրդին պախարակելու և նսեմացնելու անպատիվ գործին։ Սրանք անդադար փորձում են բարոյազրկել և հուսալքել հայությանը, վարակել նրան ինքնատյացությամբ՝ ըստ էության, կրկնելով ու տարածելով հայերի մասին թշնամու ստապատիր թեզերը։

Ասում եմ` հայի բախտ, է՛լի… Մարդ տուն-տեղը, եղած-չեղածը ծախի, էստեղի կրակից փախչի, գլուխը պրծացնի, մեքսիկաներով մի կերպ հասնի գլենդեյլնոց, օր ու գիշեր չարչարվի, մի թեթև բան ստեղծի, որ մի քանի տարի վայելի, էն էլ սենց վառվի-գնա…

Քաղաքականության մեջ չեն կարող լինել զգացական թշնամիներ. այստեղ կարելի է առանձնացնել շահային հակառակորդներ և արյան կամ գոյութենական թշնամիներ։

Կոշկակարին բախտի բերմամբ թագավոր են դարձնում, նա չի զբաղվում պետության գործերով, գահին նստած՝ ձանձրանում է։

2021թ. խորհրդարանական ընտրություններից այս կողմ նա մեղք չունի ոչ մի բանում: Մենք չենք ընկալում. թե ո՛վ է Նիկոլը:

Երբ ՈՒկրաինայում բանը հասել է նրան, որ ճակատի առանձին հատվածներում լեհ, բրիտանացի, հոլանդացի և այլ «տերօբորոնշիկները» պաշտպանվում են հյուսիսկորեացի «շտուրմովիկներից», երբ Ռուսաստանի ու Իրանի կողմից շպրտված Սիրիայում իշխանությունը վերցրած մարդիկ և թուրքական «գենշտաբը» ամերիկացիների կողմից շպրտված սիրիական քրդերի դեմ բացեիբաց համատեղ գործողություն են սկսում, իսկ կողքի քրդերը՝ Իրաքյան Քուրդիստանի իշխանությունները, ոնց որ թե, թուրքերի հետ էդ հարցում թիմ են, երբ Համասի և Հզբոլահի քոքը տալուց հետո Իսրայելը արաբական մնացյալ աշխարհի կողմից շպրտված Գազայում իր հարցերը ամենահինկտակարանյան ձևով է փորձում լուծել, երբ կողքի երկրի գլխավորն ասում է, թե միջանցքն ուժով է վերցնելու, իր հայրենակիցներին բերելու է այստեղ ապրելու, մենք էլ էստեղից-էնտեղից բերած զենքը պիտի հետ ուղարկենք, ու երբ այս ամենը տեղի է ունենում Ամերիկայի ընտրված նախագահի Պանամային, Կանադային ու Դանիային ներկայացվող տարածքային ու նմանօրինակ այլ պահանջների ֆոնին, ահավոր ուզում եմ հավատալ, որ այս անգամ ինչ-որ hրաշքով պլստալու ենք:

Նորմալ կյանքով ապրող և, մանավանդ զարգացող հասարակություններում տգիտությունը թուլության նշան է, որը մարդիկ աշխատում են թաքցնել։

Կարծիքից մինչև խորհուրդ թիզ ու կես է, ու այդ սահմանն անցնելու «չարաճճիությունը» հանգեցնելու է նոր ողբերգությունների. լոկ գիտակցված, անանձնական որոշումները կարող են ապագայի շուրջ հյուսված դավադիր կծիկը քանդել և հույսի ճրագ վառել: